Λόγια για την Ελλάδα

Κι είπα:
Το ξέρω, ναι, το ξέρω, που κι οι Θεοί Σου
Οι Ολύμπιοι χθόνιο τώρα γίνανε θεμέλιο,
γιατί τους θάψαμε βαθιά βαθιά, να μην τους βρουν οι ξένοι.
Και το θεμέλιο διπλοστέριωσε και ετριπλοστέριωσε όλο
μ’ όσα οι οχτροί μας κόκαλα σωριάσανε αποπάνω…
Κι ακόμα ξέρω πως για τις σπονδές και για το τάμα
του νέου Ναού π’ ονειρευτήκαμε για Σένα, Ελλάδα,
μέρες και νύχτες τόσα αδέρφια σφάχτηκαν ανάμεσό τους,
όσα δεν σφάχτηκαν αρνιά ποτέ για Πάσχα!…
Άγγελος Σικελιανός, «Πνευματικό Εμβατήριο».

Αλλ’, ω φίλη Ελλάς! Μήτηρ και τροφός της φιλοσοφίας! Υποφέρεις να χαίρωσι τους καρπούς σου άλλοι, τα δε τέκνα σου να πάσχωσι τα εκ της αδικίας και αφιλοσοφίας δεινά; Τίνες είναι αι ελπίδες σου ποθεινοτάτη Πατρίς; Τις Δαιμόνων θέλει σου γενήν αρωγός; Τις θέλει σ’ ελευθερώσειν από την ατιμίαν της απαιδευσίας, και αδικίας;
Κωνσταντίνος Κούμας, «Επιστολή προς Φραγκίσκον Κ. Μαύρον», σελίδα ξα΄.