ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ: Μία θρησκεία στην υπηρεσία του Ρωμαϊκού Ιμπεριαλισμού και της απόλυτης υποδούλωσης των ανθρώπων!

Από τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

Ο καλύτερος και ασφαλέστερος τρόπος να δούμε γιατί συνέφερε τη Ρώμη ο Χριστιανισμός να γίνει η επίσημη θρησκεία της (όπως τον καθιέρωσε ο αυτοκράτωρ Θεοδόσιος το 380 μ.Χ.) και όχι μία άλλη εξ ανατολών «θεόθεν» αποκαλυπτόμενη θρησκεία, είναι να πάμε στα ίδια τα επίσημα κείμενα αυτής της θρησκείας και να δούμε αν τα διδάγματά της εναντιώνονταν ή εναρμονίζονταν με τα αυτοκρατορικά ήθη. Γι’ αυτό πρώτα θα αναφέρουμε τι ήθελε να επιβάλλει η Ρώμη, στα πλαίσια της Pax Romana και μετά θα ακολουθεί η αντίστοιχη χριστιανική θέση.
Η Ρώμη ήθελε μία θρησκεία υπερεθνική, μέσω της οποίας θα αμβλύνονταν οι εθνικές αντιθέσεις και διαφορετικότητες με απώτερο στόχο τα παλαιότερα έθνη κάποια στιγμή να εξαφανιστούν και στη θέση τους να απομείνει μόνο ένα, που θα προέκυπτε από τη διάλυση και συνένωση των παλιών, το νέο ρωμαϊκό γένος. Συνδετικός κρίκος αυτού του νέου αυτοκρατορικού γένους θα ήταν η κοινή ρωμαϊκή θρησκεία, μέσω της οποίας θα επιβάλλονταν και η κοινή ρωμαϊκή συνείδηση. Ο Χριστιανισμός με τη σειρά του πρεσβεύει:
«ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού. δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Έλληνι»[1].
[Ο Παύλος εξηγεί ότι όσοι πιστέψουν θα σωθούν, κατά πρώτο λόγο οι Ιουδαίοι αλλά και οι Έλληνες. Ξεκαθαρίζει δηλαδή πως η θρησκεία που κηρύττει είναι υπερεθνική, γι’ αυτό αναφέρεται σε Έλληνες και Ιουδαίους, έθνη που ενώ ήταν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους, τώρα μπορούσαν να συνυπάρξουν από κοινού ασπαζόμενα τις ίδιες δοξασίες].
«ή Ιουδαίων ο Θεός μόνον; ουχί δε και εθνών; ναι και εθνών»[2].
[Ο Παύλος κηρύττει ότι ο Θεός του είναι κοινός για όλα τα έθνη].
«ου γαρ εστι διαστολή Ιουδαίου τε και Έλληνος. ο γαρ αυτός Κύριος πάντων, πλουτών εις πάντας τους επικαλουμένους αυτόν. πας γαρ ος αν επικαλέσηται το όνομα Κυρίου σωθήσεται»[3].
[ Δεν υπάρχει καμιά διάκριση μεταξύ Ιουδαίου και Έλληνα, διότι ο Κύριος είναι θεός όλων. Όσοι τον επικαλούνται σώζονται].
Η Ρώμη ήθελε τη δημιουργία ενός νέου ρωμαϊκού γένους, μέσα από την εξάλειψη και εν συνεχεία ένωση των παλιών εθνών. Ο Χριστιανισμός κήρυττε τη δημιουργία ενός νέου λαού, του υπερεθνικού «λαού του Θεού», ο οποίος θα δημιουργούνταν από τους πιστούς του εξ όλων των εθνών, και οι οποίοι πλέον δεν θα αναγνωρίζονταν με τις παλαιότερες εθνικές τους ταυτότητες, αλλά μόνο ως χριστιανοί:
«όπου ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός»[4].
[Αποδίδει ο Π. Ν. Τρεμπέλας: «Εις αυτόν δε τον νέον άνθρωπον δεν υπάρχει διάκρισις Έλληνος και Ιουδαίου, περιτμημένου Ισραηλίτου και απεριτμήτου εθνικού, βαρβάρου και Σκύθου, δούλου και ελεύθερου, αλλά και εθνικότης και καταγωγή και αξίωμα και τα πάντα, καθώς και εις πάντας τους πιστούς είναι ο Χριστός». Ιδού λοιπόν η κατάργηση των εθνών και η δημιουργία ενός νέου λαού στη θέση τους. Το ίδιο ακριβώς αναζητούσε και η Ρώμη, να βάλει όλα τα υπόδουλα έθνη στο ρωμαϊκό χωνευτήρι, να τους κάνει να ξεχάσουν ποιοι είναι, και πείθοντάς τους πως όλοι είναι Ρωμαίοι και να διαιωνίσει με ασφάλεια την εξουσία της δίχως τον κίνδυνο των εθνικών και απελευθερωτικών επαναστάσεων! Μήπως τα ίδια δεν θέλει να επιβάλλει και σήμερα η λεγόμενη ως «παγκοσμιοποίηση» που προωθούν οι Η.Π.Α. και τα κέντρα εξουσίας που εδρεύουν στο έδαφός της;]
Η Ρώμη ήταν εχθρική με τους φιλοσόφους, διότι με τις διδασκαλίες τους αφύπνιζαν το ρωμαϊκό «πόπολο» και διέδιδαν ιδέες επικίνδυνες για τη σταθερότητα της αυτοκρατορίας. Ο Χριστιανισμός με τη σειρά του απαξιώνει τους φιλοσόφους:
«φάσκοντες είναι σοφοί εμωράνθησαν»[5].
[ Ο Παύλος θεωρεί τους σοφούς αποβλακωμένους!].
«γέγραπται γαρ. απολώ την σοφίαν των σοφών, και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω»[6].
[Γιατί είναι γραμμένο: θα απολέσω τη σοφία των σοφών, και θα αθετήσω τη σύνεση των συνετών. Και καλά, απορούμε τώρα, με τους σοφούς υπήρχε «κόντρα» διότι έλεγχαν τόσο τη ρωμαϊκή εξουσία όσο και τα χριστιανικά κηρύγματα. Οι συνετοί άνθρωποι όμως τι τους έφταιγαν; Μήπως γιατί ως συνετοί θεωρούνται οι σκεπτόμενοι (και όχι οι συνεσταλμένοι), οπότε πράγματι τώρα υπάρχει εξήγηση. Φιλόσοφοι και σκεπτόμενοι άνθρωποι απολύονται δηλαδή διώκονται! Γιατί πως αλλιώς θα επιβληθεί η θεοκρατία;].
«αλλά τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη»[7].
[ Αλλά τους ηλίθιους αυτού του κόσμου εξέλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τους σοφούς! Κατά πρώτη, ο θεόπνευστος Παύλος παραδέχεται ότι οι «εκλεκτοί» του θεού του είναι «μωροί», δηλαδή ανόητοι και ηλίθιοι, αλλά αυτή η «υπέροχη» σύναξη ανόητων θα ντροπιάσει τους σοφούς. Πως; Θα το δούμε παρακάτω!].
Η Ρώμη ήθελε να επιβάλλει την ειρήνη, όχι όμως την ειρήνη που όλοι επιθυμούμε με το να πάψουν οι επεκτατικοί πόλεμοι και οι υποδουλώσεις μέχρι πρότινος ελεύθερων ανθρώπων, αλλά την εσωτερική ειρήνη την τόσο απαραίτητη για τη σταθερότητα της εξουσίας της και τη διαιώνιση της κυριαρχίας της. Η Pax Romana δηλαδή η ειρήνευση (υποδούλωση) των υπηκόων της ήταν το πρώτο μέλημα των κρατούντων τα αυτοκρατορικά ηνία. Ως ειρήνη εννοούνταν από τους Ρωμαίους οι υπόδουλοι λαοί να μην εξεγείρονται για να διεκδικήσουν την εθνική ελευθερία τους, οι δούλοι να μη σηκώνουν κεφάλι στους ιδιοκτήτες τους, οι φτωχοί να μην διεκδικούν μερίδα από τον πλούτο της ολιγαρχίας. Έτσι εννοούν από τότε μέχρι και σήμερα οι ιμπεριαλιστές την ειρήνη. Ο Χριστιανισμός από την πλευρά του, την ίδια ειρήνη κήρυττε, δηλαδή ειρήνευση μεταξύ των υπηκόων της αυτοκρατορίας:
«ει δυνατόν, το εξ υμών μετά πάντων ανθρώπων ειρηνεύοντες. Μη εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή× γέγραπται γαρ. εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος»[8].
[Προσπαθείτε να έχετε ειρηνικές σχέσεις με όλους τους ανθρώπους, αν είναι δυνατόν. Μη ζητάτε αγαπητοί εκδίκηση υπερασπιζόμενοι τον εαυτό σας, αλλά δώστε τόπο στην οργή. Γιατί είναι γραμμένο. Εγώ είμαι η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω λέει ο Κύριος. Με λίγα λόγια, να είστε καλοί και υπάκουοι, να μην σηκώνετε κεφάλι και αν σας αδικήσει κανείς (ό,τι και αν σας κάνει) εσείς να μην ανταποδώσετε. Σας βίασαν τη γυναίκα ή την κόρη; Σας έκλεψαν τη γη και την περιουσία; Σας εκμεταλλεύεται ή σας προσβάλει ο εργοδότης σας; Σας καταπιέζει το κράτος; Σας κλέβει η εφορία; Εσείς να μείνετε σε νιρβάνα, ατάραχοι! Θα εκδικηθεί ο Θεός για εσάς. Τι «ωραία» κηρύγματα δουλοπρέπειας…].
«ου γαρ εστιν η βασιλεία του Θεού βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω. ου γαρ εν τούτοις δουλεύων τω Χριστώ ευάρεστος τω Θεώ και δόκιμος τοις ανθρώποις. άρα ουν τα της ειρήνης διώκωμεν και τα της οικοδομής της εις αλλήλους»[9].
[Ας επιδιώκουμε κάθε τι που συντελεί στην ειρήνη, το μήνυμα του Παύλου, και αυτή η ειρήνη του Θεού πόσο ταυτίζεται με τη Ρωμαϊκή Ειρήνη!].
Η Ρώμη επιθυμούσε την επιβολή θεοκρατίας, ώστε όλοι να πειθαρχούν δίχως αντιρρήσεις στην «ελέω θεού», άρα θεϊκή, εξουσία της, και ως εκ τούτου όποιος πήγαινε κόντρα στους κρατούντες στην ουσία ήταν σαν να εναντιωνόταν στον ίδιο τον θεό. Έτσι, η όποια επανάσταση δεν στρεφόταν κατά του αυτοκράτορα, αλλά κατά του ίδιου του θεού, εφόσον ο αυτοκράτωρ κυβερνούσε αντί (και με άδεια) Εκείνου. Ο Χριστιανισμός όχι μόνο θα συμμορφωθεί με αυτό το σχήμα, αλλά θα θεωρήσει «ελέω θεού» ακόμα και τους «ειδωλολάτρες» αυτοκράτορες! Τώρα, πώς ήταν δυνατόν, αυτοί οι «πλανεμένοι», «άθεοι» και λάτρεις «ψεύτικων θεών», να κυβερνούν με την άδεια και προστασία του αληθινού Θεού, του οποίου –σημειωτέων- την ύπαρξη αγνοούσαν ή χλεύαζαν, είναι εύκολο να το απαντήσει κανείς. Ο Χριστιανισμός ουδέποτε υπήρξε επαναστατική θρησκεία ή ιδεολογία, αυτές είναι ανοησίες κάποιων «κρυπτοχριστιανών» Μαρξιστών συγγραφέων, οι οποίοι επειδή μετεωρίζονταν μεταξύ πίστης και πολιτικής ιδεολογίας, εντυπωσιάστηκαν από τα ξεσπάσματα του Ναζωραίου κατά των ισχυρών και τα ερμήνευσαν ως «επαναστατικά». Στην πραγματικότητα, οι χριστιανοί, ήταν η πιο πειθήνια και υπάκουη κοινωνική ομάδα της αυτοκρατορίας, πρότυπο «προβατοποιημένων» ανθρώπων. Για διαβάστε τι συμβουλεύει ο απόστολος Παύλος τους πιστούς, για να καταλάβετε:
«Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω. ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού× αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν»[10].
[Κάθε ανθρώπινη ψυχή να υποτάσσεται στις εξουσίες που υπερέχουν. Γιατί δεν υπάρχει εξουσία που να μην προέρχεται από τον Θεό. οι δε εξουσίες υπό του Θεού ταγμένες είναι].
«ώστε ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή ανθέστηκεν. οι δε ανθεστηκότες εαυτοίς κρίμα λήψονται»[11].
[Απόδοση Π. Ν. Τρεμπέλα: «Ώστε εκείνος που απειθεί εις την εξουσίαν, εναντιώνεται εις την διαταγήν του Θεού. Όσοι δε εναντιώνονται, θα λάβουν εις τον εαυτό τους την πρέπουσα τιμωρίαν». Τι σας λέγαμε λίγες αράδες παραπάνω, ότι δηλαδή όσοι αντιτάσσονται στους κρατούντες είναι σαν να εναντιώνονται στον ίδιο τον θεό. Ιδού λοιπόν ο Ρωμαίος πολίτης Παύλος, ο μέγας απόστολος των εθνών, σε ρόλο θεμελιωτή της ρωμαϊκής θεοκρατίας. Για ποιο επαναστατικό Χριστιανισμό, λοιπόν, μιλάμε; Η θρησκεία αυτή φτιάχτηκε εξαρχής για να υπηρετεί τους τυράννους και τους μονάρχες. Είναι μία θρησκεία εχθρός της δημοκρατίας, είναι μία συνομωσία κατά των ελεύθερων ανθρώπων].
«οι γαρ άρχοντες ουκ εισί φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών. θέλεις δε μη φοβείσθαι την εξουσίαν; το αγαθόν ποίει, και έξεις έπαινον εξ αυτής»[12].
[Διότι οι άρχοντες δεν εμπνέουν φόβο για τα καλά έργα, αλλά για τα κακά. Θέλεις δε να μη φοβάσαι την εξουσία; Πράττε το αγαθό και θα έχεις έπαινο από αυτή (την εξουσία δηλαδή). Και επειδή, λέμε τώρα εμείς, η εξουσία είναι αυτή που ορίζει τι είναι «καλό» και τι είναι «κακό», κατά περίπτωση, ο Παύλος μας συμβουλεύει στην ουσία να πράττουμε ό,τι μας ζητεί η εξουσία, και έτσι φυσικά όχι μόνο δεν έχουμε λόγο να τη φοβόμαστε, αλλά μπορούμε να ελπίζουμε και στους επαίνους της. Τα πειθήνια πρόβατα που λέγαμε…].
«διο ανάγκη υποτάσσεσθαι ου μόνον δια την οργήν, αλλά και δια την συνείδησιν. δια τούτο γαρ και φόρους τελείτε. λειτουργοί γαρ Θεού εισιν εις αυτό τούτο προσκαρτερούντες. αποδότε ουν πάσι τας οφειλάς, τω τον φόρον τον φόρον, τω το τέλος το τέλος, τω τον φόβον τον φόβον, τω την τιμήν την τιμήν»[13].
[Και επειδή κανένα κράτος δεν μπορεί να επιβιώσει δίχως φόρους, η «σωτηρία της ψυχής» περνά και μέσα από την τακτική, ακριβή και αδιαμαρτύρητη καταβολή τους. Κοινώς οι… φοροφυγάδες θα πάνε στην κόλαση. Και καλά αυτοί. Οι άλλοι που αντιστέκονται στους βαρύτατους φόρους που επιβάλλει μια άδικη εξουσία; Από τον… θεόπνευστο απόστολο δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη, παρά μόνο μία: Πληρώνετε και φόρους προς συντήρηση των αρχόντων, διότι είναι υπηρέτες του Θεού. Αποδώστε λοιπόν σε όλους που κατέχουν εξουσία, ό,τι τους οφείλετε. Σε αυτόν που εισπράττει φόρους, τον φόρο, στον τελώνη τους τελωνιακούς δεσμούς, σε αυτούς που πρέπει να φοβάστε αποδώστε τον φόβο και σε αυτούς που τιμάτε αποδώστε τις τιμές. Στη μοναρχική σκέψη του Παύλου δεν υπάρχει καν το ενδεχόμενο οι φόροι να προορίζονται για κοινωφελή έργα (όπως συνέβαινε στις δημοκρατίες), αλλά οι φόροι προορίζονται μόνο για συντήρηση (πλουσιοπάροχη ζωή) των αρχόντων εις βάρος των κορόιδων! Αλλά αφού οι άρχοντες, ακόμα και οι «ειδωλολάτρες» είναι διορισμένοι από τον Θεό του Παύλου, πρέπει όλοι να τους εξασφαλίζουμε μία άνετη ζωή. Δηλαδή, εμείς να δουλεύουμε και αυτοί να μας… δουλεύουν και να γλεντοκοπούν στην υγειά των κορόιδων! Τόσες πολλές μισάνθρωπες και αντιλαϊκές διακηρύξεις δεν υπάρχουν συγκεντρωμένες μαζί σε άλλο ανθρώπινο κείμενο, τόσο απροκάλυπτα και ξεδιάντροπα διατυπωμένες. Μα, τι λέμε τώρα… Το κείμενο του Παύλου δεν είναι ανθρώπινο! Όχι αγαπητοί μας αναγνώστες. Τέτοιες… σοφίες δεν είναι από νου ανθρώπου διατυπωμένες. είναι θεόπνευστες(!). Αυτό τουλάχιστον ισχυριζόταν ο Παύλος: «αλλά λαλούμεν σοφίαν Θεού εν μυστηρίω, την εποκεκρυμμένην, ην προώρισεν ο Θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών»[14]. Και ύστερα κάποιοι κραυγάζουν για την «άγια πίστη» τους, πως δήθεν δεν έχει καμία σχέση με τις απάτες, τα σκάνδαλα, το χρήμα, την καταπίεση, την εξουσία. Ας απαντήσουν τότε για τα παραπάνω εδάφια της «Καινής Διαθήκης», ας προσπαθήσουν να δικαιολογηθούν, ας επιχειρήσουν να μας πείσουν ότι κάτι άλλο ήθελε να πει ο Παύλος, να «φωτιστούμε» και εμείς οι άπιστοι δημοκρατικοί πολίτες, «άπιστοι» γιατί άραγε αρνούμαστε να υποταχθούμε στους τυράννους που ο Παύλος καθαγιάζει «ελέω θεού»; Όποιος ισχυρίζεται πως η χριστιανική πίστη δεν έχει καμία σχέση με τη διαφθορά του χριστιανικού ιερατείου, τότε ή αγνοεί τα χριστιανικά κείμενα, ή συσκοτίζει την κοινή γνώμη. Πάντως ειλικρινής άνθρωπος δεν είναι].
Ο απολογητής Ιουστίνος, ο επικαλούμενος και ως «μάρτυς», στην «Απολογία Α΄» που συνέγραψε με αποδέκτη τον αυτοκράτορα Αντωνίνο τον Ευσεβή (138-161), σπεύδει να διαβεβαιώσει τόσο τον ίδιο, όσο και τους θετούς υιούς του, τη Σύγκλητο και τον δήμο της Ρώμης για τη νομιμοφροσύνη και υποταγή των χριστιανών στην αυτοκρατορική εξουσία:
«Προσπαθούμε δε να φέρνουμε τους φόρους και τις συνεισφορές στους παντού διορισμένους από εσάς υπαλλήλους προθυμότερα από όλους, όπως διδαχθήκαμε από αυτόν (εννοεί τον Ιησού). Πράγματι κατά τον καιρό εκείνο προσήλθαν μερικοί και τον ρώτησαν, εάν πρέπει να καταβάλουν φόρους στον Καίσαρα. Και αποκρίθηκε· πείτε μου, τίνος εικόνα έχει το νόμισμα; Εκείνοι δε είπαν· του Καίσαρα. Και πάλι τους αποκρίθηκε· ˝αποδώσατε τα του Καίσαρος εις τον Καίσαρα και τα του Θεού εις τον Θεόν˝. Εξ ου και προσκυνούμε μόνο τον Θεό, κατά τ’ άλλα δε ευχαρίστως προσφέρουμε σε εσάς τις υπηρεσίες μας αναγνωρίζοντας εσάς ως εξουσιαστές και άρχοντες των ανθρώπων και με την ευχή να αποδειχθεί ότι μαζί με τη βασιλική δύναμη διαθέτετε και σώφρονα σκέψη»[15].
Την ίδια θεοκρατική, μονοθεϊστική και μοναρχική πολιτική αντίληψη, την ανατολική δεσποτεία δηλαδή, τη συναντούμε έναν αιώνα μετά τον Παύλο και στο κείμενο του απολογητή Αθηναγόρα (180 μ.Χ.), του Αθηναίου φιλοσόφου χριστιανού, με τίτλο «Πρεσβεία περί Χριστιανών». Πρόκειται για μία επιστολή με αποδέκτες τον στωικό αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο και τον γιο του Κόμοδο. Εκεί ο Αθηναγόρας, φροντίζει να διαβεβαιώσει τους δύο Αυγούστους, ότι σύμφωνα με τις χριστιανικές αντιλήψεις, «πραγματικά όπως έχουν όλα υποταχθεί σε εσάς, στον πατέρα και στο γιο, παίρνοντας τη βασιλεία από το Θεό, "γιατί η ψυχή του βασιλιά βρίσκεται στα χέρια του Θεού"[16], όπως λέει το προφητικό Πνεύμα, με τον ίδιο τρόπο όλα έχουν υποταχθεί στον ένα Θεό και στο Λόγο που βρίσκεται κοντά Του, τον Υιό που νοείται αχώριστος από αυτόν»[17]. Πραγματικά είναι απορίας άξιον, που στην αλήθεια κάποιοι μαρξιστές ιστορικοί διέκριναν επαναστατικότητα στον πρώιμο Χριστιανισμό. Ένα θρησκευτικό και πολιτικό σύστημα που από την πρώτη του στιγμή προπαγάνδιζε τη θεοκρατία και τη μοναρχία!
Η Ρώμη ήθελε τους δούλους υπάκουους στους κυρίους τους, εφόσον ήταν μία δουλοκτητική κοινωνία της οποίας η γεωργική παραγωγή, και εν γένει η οικονομία, στηριζόταν αποκλειστικά στην εργασία των σκλάβων. Στη ρωμαϊκή επικράτεια δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι ελεύθεροι μικροκαλλιεργητές. Η γη ανήκε στο μεγαλύτερο ποσοστό στους Ρωμαίους φεουδάρχες. Τα τεράστια κτήματά τους ονομάζονταν «λατιφούντια» και σε καθένα από αυτά εργάζονταν πολλές χιλιάδες δούλων. Οι παλαιότερες εξεγέρσεις δούλων, της Σικελίας το 137 π.Χ. με ηγέτες τους Έλληνες Εύνο και Κλέωνα, της Περγάμου το 130 π.Χ. με επικεφαλής τον Αριστόνικο, όπως και εκείνη που είχε επικεφαλής τον Έλληνα μονομάχο Σπάρτακο[18] το 72 π.Χ., που απείλησε ακόμα και την ίδια την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας, είχαν κάνει τους Ρωμαίους δουλοκτήτες ιδιαίτερα προσεκτικούς και καταπιεστικούς. Η δε Ρώμη ζούσε πάντα με τον φόβο μίας νέας εξέγερσης. Ωστόσο, μόνο ο Παύλος συνέλαβε την «θεόπνευστη» ιδέα να ανακηρύξει και τους δουλοκτήτες «ελέω Θεού», σαν να ήταν η δουλεία θεϊκό θέλημα και οι ιδιοκτήτες σκλάβων θεάρεστοι για αυτή τους τη θέση. Για πρώτη φορά η δουλεία καθαγιαζόταν και θεωρούνταν θεία συνθήκη, χάρη στον Παύλο και αυτό βρισκόταν σε κάθετη αντίθεση με την Ελληνική Παιδεία, η οποία δίδασκε μέσω του θεάτρου, ότι: «Από τη δουλεία κακό μεγαλύτερο για τους ανθρώπους δεν υπάρχει»[19]. Αλλά εξαιτίας αυτών των διδαγμάτων το ελληνικό θέατρο θεωρούνταν επικίνδυνο για τη Ρώμη. Ο Παύλος, λοιπόν, φρόντισε να περιφρουρήσει τα «θεόθεν» δικαιώματα των δουλοκτητών με τις παρακάτω ευαγγελικές ρήσεις:
«Οι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου εν απλότητι της καρδίας υμών ως τω Χριστώ»[20].
[Οι δούλοι να υπακούετε στους κατά σάρκα κυρίους με φόβο και τρόμο, με ευθύτητα και ειλικρίνεια της καρδιάς σας, σαν να υπακούετε στο Χριστό. Δηλαδή, οι ιδιοκτήτες σκλάβων (ακόμα και οι «ειδωλολάτρες») που εκείνη την εποχή ήταν οι πλούσιοι Ρωμαίοι φεουδάρχες, στα μάτια των σκλάβων τους έπρεπε να μοιάζουν όπως ο Χριστός, όπως ο ίδιος ο Θεός του Παύλου δηλαδή!].
Και στη συνέχεια ακολουθούν τα πλέον μισάνθρωπα και εθελόδουλα κηρύγματα που γράφτηκαν ποτέ, από το χέρι ενός εβραϊκής καταγωγής Ρωμαίου πολίτη που ήθελε να εμφανίζεται ως «θεόπνευστος». Αν είναι δυνατόν ποτέ, ο πανάγαθος και δίκαιος Θεός (κατά τους πλατωνικούς) να ευλογεί τη δουλεία. Και όμως, ο θεός του Παύλου, απ’ ό,τι φαίνεται, την ευλογούσε και την καθαγίαζε:
«μη κατ’ οφθαλμοδουλίαν ως ανθρωπάρεσκοι, αλλ’ ως δούλοι του Χριστού, ποιούντες το θέλημα του Θεού εκ ψυχής, μετ’ ευνοίας δουλεύοντες ως τω Κυρίω και ουκ ανθρώποις, ειδότες ότι δ’ εάν τι έκαστος ποιήση αγαθόν, τούτο κομιείται παρά του Κυρίου, είτε δούλος είτε ελεύθερος»[21].
[Αποδίδει ο Π. Ν. Τρεμπέλας: «Όχι με δουλείαν πλαστήν, που γίνεται μόνο για τα μάτια εφ’ όσον σας βλέπουν οι κύριοι, όπως κάνουν αυτοί, που ζητούν να αρέσουν στους ανθρώπους, αλλ’ ως δούλοι του Χριστού εκτελούντες το θέλημα του Θεού από μέσα από την ψυχήν σας, με ειλικρίνειαν και προθυμίαν, με ενδιαφέρον και καλήν διάθεσιν, σαν να δουλεύετε εις τον Κύριον και όχι εις ανθρώπους. Να ξεύρετε δε, ότι οποιονδήποτε καλόν κάμη κάθε άνθρωπος, τούτο και θα πάρη πάλιν από τον Κύριον, ο οποίος θα τον ανταμείψη δι’ αυτό είτε δούλος είναι είτε ελεύθερος». Απίστευτα πράγματα! Για τον Παύλο φαίνεται να μην είναι αρκετό που κάποιοι δυστυχισμένοι άνθρωποι υποδουλώθηκαν, είτε εξαιτίας του πολέμου είτε άλλης ατυχίας και από κύριοι του εαυτού τους κατάντησαν ανδράποδα, αλλά απαιτεί κιόλας από τους δούλους να είναι σκλάβοι κατά συνείδηση και όχι απλά να υποκρίνονται τους υπάκουους. Φτάνει μάλιστα στο σημείο να τους ζητά να εκτελούν τις εντολές των δουλοκτητών σαν να ήταν θέλημα του ίδιου του Θεού! Και εμείς οι δημοκρατικοί πολίτες τι στάση άραγε πρέπει να κρατήσουμε απέναντι σε αυτά τα κηρύγματα; Να τα αποδεχτούμε ως «θεόπνευστα» και να τα προσπεράσουμε; Να προσπαθήσουμε να βρούμε αλληγορική σημασία που δεν υπάρχει μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουμε τον μεγαλύτερο υπερασπιστή της δουλείας, τον Παύλο; Ή μήπως πρέπει να συνταχτούμε με τον εθνικό μας ποιητή Κάλβο, που έγραψε: «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία»! Διότι αν η ελευθερία θέλει τόλμη και αρετή, αυτές οι δύο ιδιότητες δεν υπάρχουν στον Χριστιανισμό, παρά «φόβος και τρόμος»! Εμείς λοιπόν θα κρατήσουμε την τόλμη και την αρετή, όπως αρμόζει σε απογόνους Ελλήνων και τέκνα ελεύθερων ανθρώπων, και θα χαρίσουμε τη συνειδητοποιημένη δουλεία στους οπαδούς του Παύλου! Γιατί όσοι πείθονται από τον Παύλο είναι άξιοι της όποιας μοίρας τους!].
Ωστόσο η διαστροφή κορυφώνεται στην πρώτη επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο. Εκεί ο κήρυκας υπέρ της δουλοκτησίας αναφέρει:
«Όσοι εισίν υπό ζυγόν δούλοι, τους ιδίους δεσπότας πάσης τιμής αξίους ηγείσθωσαν, ίνα μη το όνομα του Θεού και η διδασκαλία βλασφημείται. οι δε πιστούς έχοντες δεσπότας μη καταφρονείτωσαν, ότι αδελφοί εισιν, αλλά μάλλον δουλευέτωσαν, ότι πιστοί εισι και αγαπητοί οι της ευεργεσίας αντιλαμβανόμενοι»[22].
[Αποδίδει ο Π. Ν. Τρεμπέλας: «Όσοι είναι δούλοι κάτω από την πιεστικήν δουλείαν απίστων κυρίων, ας θεωρούν τους δεσπότας των αξίους κάθε τιμής, δια να μη δίδουν με την δυστροπίαν των αφορμήν να συκοφαντήται και περιϋβρίζεται το όνομα του Θεού και η διδασκαλία του ευαγγελίου. Εκείνοι δε, που έχουν δεσπότας πιστούς Χριστιανούς, ας μη τους καταφρονούν, λαμβάνοντες θάρρος από το ότι είναι εν Χριστώ αδελφοί. Αλλά ας δουλεύουν περισσότερον, διότι αυτοί, που απολαμβάνουν την καλήν δουλειάν της προθύμου υπηρεσίας των, είναι και αυτοί πιστοί και αγαπητοί». Αλήθεια που υπήρξε επαναστατικός ο Χριστιανισμός; Εδώ οι χριστιανοί δούλοι που έχουν «ειδωλολάτρες» δεσπότες συμβουλεύονται να είναι υπάκουοι για να μην τεθεί σε κίνδυνο η χριστιανική οργάνωση θεωρούμενη ως αντικαθεστωτική, οι άλλοι δε που έχουν χριστιανούς δεσπότες (δουλοκτήτες) παροτρύνονται να τους δουλεύουν ακόμα περισσότερο! Στην οργάνωση του Παύλου ήταν συμφέρον του δούλου να έχει «ειδωλολάτρη» κύριο, διότι έτσι ο απόστολος απαιτούσε κανονική εργασία από τον σκλάβο, και τον δουλοκτήτη τον συνέφερε να γίνει χριστιανός διότι τότε οι χριστιανοί δούλοι του θα του δούλευαν περισσότερο ύστερα από την παραπάνω προτροπή του Παύλου. Και ρωτάμε; Ποιους συνέφερε ο Χριστιανισμός; Τους δούλους ή τους δεσπότες τους; Ποιων τα συμφέροντα υπερασπιζόταν; Των δούλων ή των δεσποτών; Και γιατί ακόμα και σήμερα οι μητροπολίτες ονομάζονταν δεσπότες; Θέλουν μήπως να μας υπενθυμίζουν τι είμαστε εμείς για εκείνους; Θα απαντήσουμε πάνω σε αυτό: Είμαστε πρόβατα και δούλοι! Έτσι δεν μας ονομάζουν; Έτσι δεν μας αποκαλούν στη βάφτιση, στο γάμο, στην κηδεία; Και εμείς γιατί το ανεχόμαστε; Αλληγορικά μας βρίζουν, αλληγορικά μας προσβάλλουν; Αλληγορικά διαφθείρουν με αυτόν τον τρόπο την αξιοπρέπειά μας; Όλα είναι μία αλληγορία;]. Ο Δημήτρης Ι. Κυρτάτας στον πρόλογο που έγραψε στο βιβλίο του Τζέφρυ ντε Σαιντ Κρουά, «Ο Χριστιανισμός και η Ρώμη»[23], σημειώνει:
«Σύντομα όμως δεν ήταν λίγοι οι δάσκαλοι του χριστιανισμού που αποδέχτηκαν πολλές από τις κυρίαρχες ιδεολογίες του ελληνορωμαϊκού κόσμου· και αυτές δεν ήταν άλλες από τις ιδεολογίες των κυρίαρχων τάξεων. Τούτο είναι ιδιαιτέρως εμφανές στον τρόπο με τον οποίο προπαγάνδισαν την υποταγή στις κοσμικές εξουσίες. Στο ζήτημα πάλι της δουλείας, οι χριστιανοί δεν έδειξαν καμία κοινωνική ευαισθησία και δεν προέβαλαν κανένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα».
Δείξαμε λοιπόν και με το παραπάνω αν συνέφερε τη Ρώμη ο Χριστιανισμός. Πολλοί μάλιστα ερευνητές και ιστορικοί έχουν υποστηρίξει την άποψη ότι ο Χριστιανισμός του Παύλου ήταν εξαρχής δημιούργημα της ρωμαϊκής άρχουσας τάξης, και σε αυτόν πάνω τον ισχυρισμό υπάρχουν σημαντικά στοιχεία, δύσκολο να τα αγνοήσει κανείς. Εμείς θα προτείνουμε σχετικά το βιβλίο του Νίκου Βεργίδη «Νέρων και Χριστός – η αληθινή καταγωγή του Χριστιανισμού» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Arcadia». Αλλά και άλλα στοιχεία να μην είχαμε, πιστεύουμε ότι η αντιπαραβολή των ρωμαϊκών συμφερόντων και επιδιώξεων με τα κηρύγματα του Παύλου είναι αρκετά πειστική για την ταύτιση. Από εδώ και πέρα ήταν απλά ζήτημα χρόνου πότε ο Χριστιανισμός θα γινόταν επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας.

[1] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», α΄ 16.
[2] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», γ΄ 29.
[3] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», ι΄ 12-13.
[4] Παύλος, «Προς Κολασσαείς», γ΄ 11.
[5] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», α΄ 22.
[6] Παύλος, «Α΄ Προς Κορινθίους», α΄ 19.
[7] Παύλος, «Α΄ Προς Κορινθίους», α΄ 27.
[8] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», ιβ΄ 18-19.
[9] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», ιδ΄ 17-19.
[10] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», ιγ΄ 1.
[11] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», ιγ΄ 2.
[12] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», ιγ΄ 3.
[13] Παύλος, «Προς Ρωμαίους», ιγ΄ 5-7.
[14] Παύλος, «Α΄ Προς Κορινθίους», β΄ 7.
[15] Ιουστίνος ο Μάρτυς, «Απολογία Α΄», 17, 1-3, πατερικαί εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1985.
[16] «Παροιμίες», κεφ. 21, στιχ. 1.
[17] Αθηναγόρας, «Πρεσβεία περί Χριστιανών», 18, «Λόγοι χριστιανών κατά εθνικών», σελίδα 355, εκδόσεις «Ζήτρος», Θεσσαλονίκη 2004.
[18] Η ελληνική καταγωγή του Σπάρτακου είναι αναμφισβήτητη, αν και κάποιοι εκ των υστέρων προσπάθησαν να τον παρουσιάσουν μέχρι και… Εβραίο. Ο Πλούταρχος γράφει σχετικά: «…διάλεξαν τρεις αρχηγούς, από τους οποίους πρώτος ήταν ο Σπάρτακος, άνδρας που καταγόταν από τη Θράκη, από το Μαιδικό γένος, και δεν είχε μόνο υψηλό φρόνημα και δύναμη, αλλά η σύνεση και η ηρεμία του τον έκαναν ανώτερο από την τύχη του και πιο Έλληνα από τη γενιά του (και του γένους ελληνικώτερος)» («Βίοι Παράλληλοι», Κράσσος, 8. 3-4, εκδόσεις «Κάκτος», Αθήνα 1993.
[19] Σοφοκλής, «Αίας», στίχοι 486-490:
«ουκ έστιν ουδέν μείζον ανθρώποις κακόν.
εγώ δ’ ελευθέρου μεν εξέφυν πατρός,
είπερ τινός σθένοντος εν πλούτω Φρυγών×
νυν δ’ ειμί δούλη».
[20] Παύλος, «Προς Εφεσίους», στ΄ 5.
[21] Παύλος, «Προς Εφεσίους», στ΄ 6-8.
[22] Παύλος, «Προς Τιμόθεον Α΄», στ΄ 1-2.
[23] G. E. M. DE STE. CROIX, «Ο Χριστιανισμός και η Ρώμη», σελίδα xvi, εκδόσεις «Μ.Ι.Ε.Τ.», Αθήνα 2005.